در جلد پنجم کتاب فروع کافی آمده است :
شخصی از کارمندان دستگاه بنی امیه و درعین حال از طرفداران امام صادق(ع) بود.
این
شخص دوستی داشت که با امام صادق رابطه داشت و از او خواهش کرد که ترتیب
ملاقاتش را با امام بدهد تا با امام دیداری داشته باشد . وقتی امام اجازهی
ملاقات را به این فرد داد ، به خدمت امام رسید . به امام عرض کرد که مدتی
را در دستگاه طاغوت گذرانده و وضع مالی خوبی به دست آورده است و از امام
خواست که مال او را حلال کند .
امام صادق فرمودند: توبه و حلال شدن مال شما به این است که آن چه از حرام به دست آوردهای ، حتی لباسی را که در تن داری ، بدهی.
توبه
کسی که مال حرامی را به دست آورده این نیست که گریه کند ، یا گنبد مساجد
را کاشی کند یا این که شبهای جمعه دعای کمیل بخواند ویا برای امام حسین
(ع) و اهل بیت خرج کند ، توبه تنها اشک نیست ، البته نشانهی پشیمانی
میباشد ولی ندامت خالی فایدهای ندارد.
مالی که از رشوه و ظلم به مردم جمع آوری شود، حرام است.
امام صادق به این جوان فرمود: اگر این گونه توبه کند،خود حضرت،بهشت را برایش ضمانت می کند.
جوان
نیز پذیرفت وتمامی اموالی را که صاحبان آنها را میشناخت به صاحبانشان
برگرداند و با اجازهی امام اموالی که صاحبان آنها را نمی شناخت ، از طرف
آنها صدقه داد تا جایی که حتی لباس خود را نیز تحویل داد و از شغلش استعفا
داد .
بعد
ازمدتی این شخص بیمار شد و در موقع احتضار به دوستش گفت: که امام صادق به
وعدهی خود عمل کرد و من جایگاه خود را در بهشت می بینم .
لقمه ی حرام چه اثری دارد؟
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم :
أطِبْ کَسبَکَ تُستَجَبْ دَعوَتُکَ ،فإنَّ الرّجلَ یَرفَعُ اللُّقْمَةَ إلى فیهِ (حَراما )
فما تُستَجابُ له دَعوَةٌ أربَعینَ یوما .
در آمدت را پاک کن تا دعایت مستجاب شود؛
زیرا هرگاه آدمى لقمه [حرام ]به دهان خود ببرد ،
تا چهل روز دعایى از او پذیرفته نمى شود .
کما فی بحار الأنوار : 93 / 358 / 16 .
مکارم الأخلاق : 2 / 20 / 2045 منتخب میزان الحکمة : 196